“Yoga ve Siz” kitabını okurken..

Ekim 28, 2013

B.K.S. Iyengar’ın “Yoga ve Siz”  kitabı elimde son günlerde. Aslında geçtiğimiz yıl okumuştum kitabı. Hatta o an içime konuşan cümlelerin, paragrafların da altlarını çizmişim..

Şimdi tekrar okurken ve altını çizdiğim cümlelerin üzerinden geçerken, sanki ilk okumada fark edemediğim bir derinlik ve bağ hissettim bazılarında. Ne tuhaf, di mi? Sanki 1 yıl önce aynı kitabı okuyan ben değildim de başkasıymış gibi, altını çizdiğim o cümlelerin çoğu kalbime girememiş ki meğer o zaman..  Bugün okurken ise daha bir kalbime konuşuyor o cümleler. İşte bu yüzden bazı kitapları tekrar ve tekrar, araya zaman koyarak okumak ne kadar çok şey fark ettiriyor..

Yogaya yeni başlayan, başlamayı düşünen ya da bu yolda ilerleyen herkesin çok severek okuyacağı, yogayı günlük hayatımızla nasıl bütünleştireceğimizi anlatan çok güzel bir kitap. Bana da sevgili dostum Ece Ekincioğlu önermişti bu kitabı.. İyi ki önermiş:) İlginiz varsa bu konulara ve henüz okumadıysanız mutlaka edinin..

Kitapta  “Aile Yaşamı” bölümünde yer alan aşağıdaki paragrafı paylaşmak istedim sizlerle. Şu günlerde aklımda bu konu çok döndüğünden,  odağıma diğerlerinden daha fazla girdi..

“… Başkalarına gösterecek olağanüstü bir şeyiniz olması gerektiğini düşünmeyin. Yere bir tohum atsanız, ‘On gün sonra bunun meyvesini almak istiyorum‘ diyebilir misiniz? Meyve, ağaç onu vermeye hazır olduğu zaman çıkar. ‘İstiyorum, istiyorum!’ demek onun çıkmasını hızlandırmaz. Siz ağacın hiç meyve vermeyeceğini düşünmeye başlamışken, bir bakmışsınız ki, meyveler bir anda baş göstermiş. Bu kendiliğinden olur, zorlamayla veya yapay yollarla değil. O yüzden meyve verse de vermese de siz çalışmaya bakın ve bunu aksatmayın.”

Iyengar, bu yukarıda yazdıklarını aile yaşamı ve bireysel yoga pratiği arasında denge kurmak üzerine yazmış ve aile yaşamının bireysel yoga pratiğini yapmamıza engel olmadığının altını çizmek istemiş bu söyledikleriyle.  Ama aslında bu yazdıkları, hayatımızda hemen hemen her şeye kolayca entegre edilecek bir düşünme şekli.

O yüzden meyve versek de vermesek de, ne zaman meyve vereceğimizi de hiç bir zaman planlayamasak, bilemesek de ya da “meyve verme” hususunda bizim insiyatifimiz olmasa da, her anlamda çalışmaya, çabalamaya devam.. Ruhumuzun tekamülünün yolu ancak ve ancak çalışmadan geçiyor,  şu an için içimiz, kalbimiz hangi alanda çalışmamızı söylüyorsa. Yeter ki kulağımız o seste olsun hep.. Ve tabii insan olma doğamızdan kaynaklanan “tembellik” huyumuz da lütfen hepimizden uzak olsun:)

Sevgiyle..

Elif